Het verhaal van Arnold (sociaal psychiatrisch verpleegkundige)

Leren over de ander, is leren over jezelf

Werken in de GGZ is alsof je in een spiegel kijkt. Weliswaar een sterk vergrote spiegel, maar desalniettemin een weerspiegeling van jezelf.

Sinds ik in 1993 in de GGZ ben gaan werken, aanvankelijk als leerling verpleegkundige, later als GGZ-verpleegkundige en nu als sociaal psychiatrisch verpleegkundige, heb ik nog geen moment spijt gehad. Na de start van mijn werkzame leven, in een hele andere sector, ontdekte ik dat ik als mens nog niet helemaal klaar was en viel er in sociaal emotioneel opzicht nog veel te leren. Ik begreep mezelf en anderen niet goed.

De opleiding tot GGZ-verpleegkundige en het werk binnen de GGZ hebben enorm geholpen in mijn ontwikkeling op dit gebied. Het opdoen van kennis over wat het betekent om mens te zijn, de contacten met mensen die worstelen met zichzelf en hun bestaan en niet in de laatste plaats mijn eigen worsteling hebben mij een ander mens gemaakt.

Werken met mensen met psychiatrische problemen geeft mij veel voldoening, omdat ik voor deze mensen iets kan betekenen. Dat ik er voor ze kan zijn.

Soms gedragen mensen zich vreemd en doen ze dingen die ik waarschijnlijk nooit zal doen. Dat vreemde gedrag kan afschrikken of ons doen afkeren, maar de beweegredenen van deze mensen zijn vaak veel beter te begrijpen dan ik op het eerste gezicht dacht. Ik ben mij er van bewust geworden dat we niet zo verschillend zijn als we misschien lijken. Dat is wat ik zoek in mijn contact met mijn cliënten, begrip en empathie. Regelmatig word ik geraakt door wat cliënten mij vertellen, simpelweg omdat ik het me kan voorstellen hoe het voor de ander moet zijn.

Werken in de GGZ is echt niet gemakkelijk. Zeker niet om eraan te beginnen. Ik ben regelmatig geconfronteerd met mezelf en heb mijn opvattingen en mijn houding moeten herzien. Ik heb geleerd over mijzelf en wat het betekent om mens te zijn. Daarbij ben ik er trots op dat ik op deze manier iets kan betekenen voor mensen die vaak erg alleen zijn en zich onbegrepen voelen in hun worsteling.