Verhalen van volwassenen in de psychiatrie

Astrid (52) zag al een tijdje dat het niet goed ging met haar zoon Bram (23). Hij viel af, had vaak een doffe blik in zijn ogen en dronk veel in het weekend. Ze maakte zich zorgen en was bang dat hij zichzelf iets zou aandoen.

Evita, 32 jaar, verzorgt twee dagen per week met veel plezier de koffie en thee bij Maatwerk. Een plek waar zij veel steun vond na haar depressie en eetverslaving.

"Een honderdtal hulpverleners was inmiddels jarenlang bij ons gezin betrokken, van Riagg, maatschappelijk werk tot de politie. Maar nog nooit had iemand aan mij gevraagd hoe het met mij ging. Tijdens de intake bij GGZ NHN kon ik voor het eerst mijn verhaal vertellen. Ik werd voor het eerst gezien en gehoord.”

"Ik weet nu dat herstellen van een eetstoornis mogelijk is, en dat het leven zonder die eetstoornis zóveel rijker en mooier is, maar dat je daar wel hulp, hoop en geloof voor nodig hebt."

"Wat de meeste impact op mij heeft gehad is dat ik mijn ziekte nu kan zien als een uitdaging en dat er een manier is om de regie over mijn leven te houden, ook als dat even heel moeilijk wordt. Het is een manier van bewustwording geworden, zorgen voor mezelf, iets wat ik jarenlang niet meer had gedaan."

"De aandacht voor ons in die periode heeft er zeker toe bijgedragen dat wij het aankonden. We kregen persoonlijke aandacht met informatie als het nodig was en de zekerheid dat ook wij altijd konden terugvallen op de ggz."

"Tijdens de cursus dacht ik: oke, ik weet wat nu wat ik allemaal niet kan. En nu? Pas later zag ik in dat het wel degelijk hielp om te weten waar je zwakten liggen. Het mooie van de groep was ook dat we tijdens de cursus hoewel er ook wel eens een traan viel, al om ons autisme konden lachen. Dit is toch een teken dat je met afstand kunt kijken naar je eigen gebreken."