Jan

“Ik voelde mij vaak anders dan anderen en dacht dat dit kwam door dat ik veel had meegemaakt. Ik voelde mij daarmee zelfs een beetje speciaal of superieur tegen over mijn klasgenootjes. De weg naar de diagnose PDD-NOS was nog heel ver weg…

Van baan naar baan

Na de mavo ging ik naar de dagopleiding van de vleesverwerkende industrie en bij een tante op kamers wonen. Dit ging mis door mijn gedrag en aanpassingsvermogen. Ik was in die tijd behoorlijk opstandig, een echte puber dus. Daarna ben ik naar het leerlingwezen gegaan en probeerde zo mijn diploma’s te halen. Van baan naar baan, nooit de moed verliezen en doorrammen. Ik wist dat ik niet de handigste was en niet erg snel leerde. Daarbij waren het meestal slagerszonen die de opleiding deden. Vergeleken met hen had ik al een grote achterstand, maar ik was erg enthousiast en vastberaden mijn diploma’s te halen.
Op mijn eenentwintigste lukte het om chef slager te zijn, helaas werd ik toch ontslagen. Ik had zes jaar erg hard gewerkt om dit te bereiken en nu viel mijn droom in duigen. Het ergste was dat deze eigenaar het goed met mij voor had. Hij zei tegen mij dat hij het ook niet snapte waarom het niet ging en dat hij dit ook nog nooit had meegemaakt. Mijn carrière was teneinde.

Ik raakte in de ziektewet en werd later vrachtwagenchauffeur, bleef nooit lang bij een baas. Van chauffeur naar manusje van alles in een horecagroothandel, transportplanner en toen weer onderuit. In de WW. Met enig geluk leerde ik via via iemand kennen die mij gratis, want geld had ik niet, wilde coachen. Samen kwamen wij tot de conclusie dat ik mij het beste voelde wanneer ik mensen hielp, in wat voor vorm dan ook.

Toen wilde ik woonbegeleider worden. Voor de theorie haalde ik negens en tienen, maar in de praktijk ging ik weer onderuit. De maat was vol, zo kon ik niet doorgaan en moest eerst uitzoeken wat er met mij aan de hand was voor ik verder kon met mijn leven. Dit besluit om hulp te zoeken viel mij zwaar, ik had het immers altijd alleen gedaan. Zelfs na de vele suïcidegevallen die ik had meegemaakt.

Ik denk dat ik niet de enige man ben die het moeilijk vind om hulp te vragen. Er is ook nog zo iets als mannelijke trots wat je weerhoudt. Niet dat je daar veel mee bereikt, maar toch.
Wat ik erg vond was, dat als je eenmaal de stap zet om hulp in te roepen, het toch nog een hele tijd duurt voordat je werkelijk met iemand kan gaan praten. Natuurlijk ben ik niet de enige die hulp zoekt, maar door het lange wachten lijkt hulp soms heel ver weg. Ik was op dat moment in een staat van paniek, ik wilde oplossingen en wel zo snel mogelijk!

"Het duurde nog een half jaar voor ik de diagnose PDD-NOS zou krijgen"

Op het moment dat je hulp zoekt ga je nog meer vragen aan jezelf stellen. Waar ging het mis? In mijn geval vroeg ik mijzelf af; ben ik autistisch? Ik had vóór mijn hulpvraag al jaren voor mijn broer gezorgd en was bekend met de problematiek. Mijn vraag aan de ggz was dan ook simpel: Waarom loop ik vast in mijn werk en heb ik misschien het syndroom van Asperger? Uiteindelijk kreeg ik mijn diagnose. Ik heb PDD-NOS.

Toen ik het hoorde dacht ik: nou het beestje heeft een naam en daarmee moet ik het doen. Veel meer emotie had ik er niet bij. Dit zou spoedig anders worden. Door het gebrek aan geld, een baan en toekomstperspectief bleef er van de jongen die ik ooit was, in hoeverre die al weg was, niets meer over. Mijn leven voelde als voorbij. Ik wist niet meer hoe ik voor mijn lieve dochtertje zou moeten zorgen en dacht dat mijn vriendin het niet meer zou trekken. Ze had al zoveel meegemaakt met mij en het gezeur met banen en werk. Ik verwachtte dat ze binnen een jaar wel weg zou zijn.

Op een avond stond ik, zoals zo vaak, te roken achter in mijn tuin, keek naar de sterren en dacht; dit gevoel moet ik onthouden en er als het ware een ‘mental picture’ van maken. Want mocht het ooit weer eens beter met mij gaan, dan wil ik dit moment weer terug kunnen halen met het gevoel dat ik nu heb!
Ik denk dat je echt diep gevallen moet zijn om te begrijpen wat ik bedoel. Ik ben nu dankbaar dat ik dit moment niet ben vergeten.

In deze periode heb ik veel gelezen. Boeken van Eckard Tolle, Joseph Murphy, the Secret enzovoort.
Al deze boeken gaan over verschillende manieren van denken om zelfbewuster te worden en over de mogelijkheid om je eigen toekomst te veranderen. Nu wil ik geen reclame voor de boeken maken, maar het heeft wel geholpen om er bovenop te komen.
De gesprekken met een SPV-er vond ik in deze tijd weinig nut hebben. Ik was er misschien nog niet klaar voor of ze konden mij niet bereiken, ik weet het niet.  Anders was de psycho-educatie cursus.

Ik praatte daar met meer mensen dan alleen de hulpverlener. Wat ik persoonlijk erg prettig vond, was het gevoel dat ik niet de enige was die tegen bepaalde dingen aanliep. De groep bestond uit allemaal volwassenen die onlangs hun diagnose hadden gekregen. We maakten allemaal ongeveer hetzelfde mee, op hetzelfde moment. Daarmee gezegd; het horen dat je ASS (Autisme Spectrum Stoornis) hebt en daarmee leren omgaan is een proces waar je doorheen moet, hoe dan ook!

Tijdens de cursus dacht ik: oke, ik weet wat nu wat ik allemaal niet kan. En nu? Pas later zag ik in dat het wel degelijk hielp om te weten waar je zwakten liggen. Het mooie van de groep was ook dat we tijdens de cursus hoewel er ook wel eens een traan viel, al om ons autisme konden lachen. Dit is toch een teken dat je met afstand kunt kijken naar je eigen gebreken.

Zelf verantwoordelijk voor mijn toekomst

In die tijd leefde ik in een uitkeringssituatie. Net toen ik dacht er weer een beetje bovenop te komen werd mijn uitkering stopgezet. Ook het UWV vond dat ik geen handicap had en dat ik, na twee jaar geen werk te hebben en niet meer in mijn oude beroep terug te kunnen, het wel zou redden. Weer was ik in zware paniek, wist me geen raad en dacht mijn huis, vriendin en dochter kwijt te raken.

De paniek waarin ik toen zat, met de angst dat ik alles nu echt kwijt ging raken maakte iets in mij los. Iets waar ik tot de dag van vandaag nog iets aan heb. Ik realiseerde me dat ik nergens meer op terug kon vallen. Ik had geen houvast meer en balanceerde boven de afgrond. Er was nu slechts één gedachte: nu je nergens meer op terug kunt vallen, heb je alleen jezelf en meer niet. Het helpt niet om je toekomst negatief te willen voorspellen of uit te stippelen. Je kunt nu niet anders dan positief blijven. Meer heb je op dit moment niet, de rest is weg.

Wat elke keer weer naar boven komt in de boeken die ik heb gelezen, is dat je zelf verantwoordelijk bent voor jouw toekomst, jij bent jouw eigen gedachten en acties!

Deze gedacht maakte me sterk. Zo goed dat ik binnen no-time een baan vond. Wel één die ik verschrikkelijk vond, maar waar ik na een paar maanden werken zo in zat dat deze werkgever mij in dienst wilde nemen als procesoperator. Doordat ik complimenten kreeg voor mijn werk, groeide mijn zelfvertrouwen en schreef ik een sollicitatiebrief voor de functie waarin ik op dit moment werkzaam ben.

Herstel

Wat uiteindelijk tot mijn herstel heeft geleid is een combinatie van de factoren hierboven beschreven. De boeken die ik las hebben mij geleerd dat je verantwoordelijk bent voor jouw eigen gevoel, gedrag en toekomst. Dit klinkt soms hard, maar ik zie het zo.

Het besluit om al het werk aan te pakken dat er voorhanden is en er toch wat van te maken heeft mij geholpen in mijn zingeving. Het is belangrijk om weer een wekker te horen en gewoon aan de slag te gaan. Ik kreeg weinig waardering in de eerste paar maanden en voelde mij doodongelukkig. Toch knapte ik op van het hebben van een werkkring. Het resultaat was dat ik later wel waardering kreeg voor mijn werk en daar weer zelfvertrouwen uit putte.

Als je mij zou vragen; heb je in deze twee jaar overwogen om zelfmoord te plegen, dan zou ik zeggen nee. Dit komt doordat ik het geluk heb de zorg voor mijn dochter te hebben. Door haar moest ik altijd op tijd mijn bed uit en kon ik niet mijn dag- en nachtritme omdraaien. Ik verplichte mijzelf om een vrolijke vader te zijn en vind het belangrijk dat ze leert om positief in het leven te staan. Dat is natuurlijk niet mogelijk als je zelf depressief op de bank zit. Hierdoor ben ik gelukkig nooit verder afgegleden.
Dit is anders voor sommige mensen waarmee ik op de psycho-educatie cursus zat. Hier hoorde ik dat bijna iedereen wel eens aan zelfmoord heeft gedacht. Zoveel impact kan een diagnose hebben op een persoon.

Ik ben nu ruim anderhalf jaar bezig als ervaringsdeskundige. Hoewel ik het soms moeilijk vind om positief te blijven, merk ik dat het mij ontzettend goed doet om nu anderen te helpen in hun proces om autisme de baas te blijven of te worden.”