Nadia

Eén persoon kan het verschil maken in het leven van een kind. Dat is de ervaring van Nadia, die samen met haar zus en broer, bij haar moeder opgroeide in een onveilige thuissituatie. Haar moeder is belast met psychiatrische en verslavingsproblematiek, waardoor zij verbaal en fysiek agressief was naar de kinderen. Haar vader was uit beeld.

Nadia was 14 jaar toen zij vanwege onverklaarbare, aanhoudende buikpijnklachten, door een oplettende kinderarts naar de jeugdafdeling van GGZ NHN werd verwezen. Nadia: “Thuis escaleerde het geregeld. Een honderdtal hulpverleners was inmiddels jarenlang bij ons gezin betrokken, van Riagg, maatschappelijk werk tot de politie. Maar nog nooit had iemand aan mij gevraagd hoe het met mij ging. Tijdens de intake bij GGZ NHN kon ik voor het eerst mijn verhaal vertellen. Ik werd voor het eerst gezien en gehoord.”

Ik doe er toe

“Thuis was er veel onenigheid tussen mijn moeder en broer en daar ging ook de aandacht van de instanties naar uit. Maar mijn moeder uitte zich ook naar mij en mijn zus agressief. Ik vluchtte geregeld samen met mijn zus het huis uit. Toen de hulpverlener tijdens de intake bij GGZ NHN aan mij vroeg hoe het met mij ging, was ik overdonderd. Ook vroeg ze of ik alleen met haar wilde praten, zonder mijn moeder. Ondanks de sterke loyaliteit die ik naar mijn moeder voelde, durfde ik op het aanbod in te gaan. Mijn moeder ging, met tegenzin, akkoord. In deze een op een gesprekken kon ik voor het eerst eerlijk zijn over de onveiligheid thuis en de agressie van mijn moeder. Ook kwam aan het licht dat ik extreem onzeker, angstig, depressief en suïcidaal was. Ik zat enorm klem en eindelijk werd dat gezien, ik deed er toe. De betrokken begeleiding en therapie die ik kreeg heeft letterlijk mijn leven gered. Ik ging met stapjes vooruit.”

Verantwoordelijkheid

“Mijn hulpverlener nam ook de coördinatie van alle betrokken instanties op zich. Dit hadden we enorm gemist. Wanneer er veel hulpverleners betrokken zijn, wie is er dan verantwoordelijk? En wordt er wel voldoende samengewerkt? Bovendien vraagt het moed om wezenlijk verantwoordelijkheid te nemen. Mijn hulpverlener schakelde bijvoorbeeld de Raad voor Kinderbescherming in. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Want na het Raadsonderzoek bleek dat het thuis te onveilig voor ons was. Een uithuisplaatsing werd geadviseerd wat ook door de rechter is uitgesproken. We mochten bij onze oma wonen, wat voor ons heel fijn was. Mijn moeder ageerde hier tevergeefs zeer fel tegen, spande rechtszaken aan en uitte dreigementen naar mijn hulpverlener.”

Moed

Het vraagt moed, maar betrokken volwassenen moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Eén persoon kan namelijk het verschil maken in het leven van een kind. Dat heb ik zelf ervaren en dat wil ik meegeven aan iedereen die betrokken is bij kinderen en jongeren. Daarom vertel ik mijn verhaal hier en geef ik ook lezingen en workshops aan hulpverleners. Neem verantwoordelijkheid, werk samen en praat met het kind zonder de ouders! Mijn problematiek was nooit aan het licht gekomen, als ik niet de ruimte had gekregen om mijn verhaal een op een te vertellen.”

Balans

Ik ben blij met mijn leven: ik heb goede vriendinnen, een fijne relatie, en ook maatschappelijk gaat het goed. Het verleden heeft een plek gekregen. Hoewel ik me overwegend goed voel, blijft het soms zoeken naar balans. Ik ben bewust van mijn kwetsbaarheid voor depressieve en angstige gevoelens. Maar ik weet hoe ik er mee om moet gaan en vooral wat ik moet doen om mij goed te blijven voelen. Het doseren van prikkels en regelmatig leven is voor mij erg belangrijk. En uitreiken als ik hulp nodig heb en deze hulp uit mijn omgeving aanvaarden. Want je kan het niet alleen, en er is hulp, dat heb ik geleerd bij GGZ NHN.”