Astrid & Bram

Astrid (52) zag al een tijdje dat het niet goed ging met haar zoon Bram (23). Hij viel af, had vaak een doffe blik in zijn ogen en dronk veel in het weekend. Ze maakte zich zorgen en was bang dat hij zichzelf iets zou aandoen. “Het moedergevoel”, zegt zij daar zelf over. Op een dag kwam haar voorgevoel uit: Bram probeerde uit het leven te stappen. Wat daarna volgde, daar wil ze graag over vertellen. “Onze ervaring met de crisisdienst van GGZ Noord-Holland-Noord is zó goed. Het team heeft ons hele gezin geholpen.”

Een goede basis

“We vormen een hecht gezin”, vertelt Astrid. “We wonen in een dorp in de kop van Noord-Holland en kennen veel mensen. We hebben wel vaker tegenslag gehad en we weten daar met elkaar doorheen te komen. Wat Bram heeft gedaan, zette ons leven op zijn kop. Gelukkig waren we er op tijd bij. Maar dan is het nog niet voorbij. Er was veel verdriet, angst en ook boosheid. Zelf was ik, en ben ik, nog altijd angstig. Gaat het goed met hem? Er zal toch niets gebeuren? Dat speelt altijd door me heen.”

Ze zien hoe het met hem gaat

“De huisarts nam contact op met de crisisdienst. Een paar uur later stonden ze al bij ons op de stoep. Er was zorg voor Bram, hij kreeg medicijnen om de nacht goed door te komen. We maakten afspraken om elkaar later in de week weer te zien. Sinds dit eerste moment hebben we contact met dezelfde mensen. Er is een hoofdbehandelaar die alles weet. We hoeven niets te herhalen, want het verhaal is bekend. Dat is ontzettend fijn. Ook andere behandelaren kennen Bram. Ze kijken naar hem en zien hoe het met hem gaat. Hij krijgt complimenten als ze zien dat hij zwaarder is geworden of helder uit zijn ogen kijkt. Wat Bram ook altijd zegt, is dat er alle tijd is. Ze zijn er voor je, je bent nooit te veel.”

Ook voor het gezin

“We willen allemaal het beste doen voor Bram, maar uiteindelijk is het zijn leven. Het was voor mijn man en mij soms moeilijk om hem te volgen, vooral als je denkt te weten wat het beste voor hem is. Ook daar hebben we met de crisisdienst over gesproken. Zij hebben ons als gezin uitleg gegeven over wat een depressie is, wat de symptomen zijn. Hoe iemand dan kan zijn. Dan zei de behandelaar bijvoorbeeld: ‘als hij geen zin heeft, dan heeft hij geen zin’. Het was zo’n mooi gesprek, met zoveel steun en begrip. Ook mijn jongste kind stelde hele goede vragen. De crisisdienst helpt ook met het maken van afspraken, want we houden Bram nog steeds in de gaten. Mag ik boos worden als hij zich niet aan een afspraak houdt? Terwijl hij nog kwetsbaar is? Met zulke vragen kan ik ze bellen.”

Geruststelling

“De medewerkers van de crisisdienst zijn er voor Bram en voor ons. En toch doet Bram het grotendeels zelf. Een van de mooiste dingen is dat zijn behandelaar zei: ‘jij wil beter worden, Bram, daar begint het’. Hij werkt keihard. Hij heeft zijn vrienden verteld wat er is gebeurd en daardoor letten ze een beetje op hem. Dat stelt mij ook gerust. En ze snappen hem ook beter, waarom het hem soms teveel wordt. Als mensen het niet weten, kunnen ze hem ook niet helpen.

Stap voor stap hebben we het onze vrienden verteld. Dat doe je niet zo even tussendoor, daar hebben we de tijd voor genomen. Ik wil dit verhaal graag delen, omdat we ons zo gesteund hebben gevoeld door de medewerkers van de crisisdienst. We zijn 6 maanden verder en we zijn er nog niet. Bram is nog niet helemaal in balans. Er gaat een jaar overheen, zeggen ze. Het is een enorme geruststelling om te weten dat de crisisdienst er voor ons is.”