Het verhaal van Rozemarijn (sociaal psychiatrisch verpleegkundige)

De sneeuwklokjes mevrouw

Een mooie ervaring waarover ik me heb verwonderd binnen de dagelijkse praktijk.

Afgelopen jaar bezocht ik een vrouw, woonachtig met haar twee katten Arie en Salmon, in een oude boerderij in Noord-Holland. Een unieke plek, omringd met oude bomen, een tuin waar sneeuwklokjes volop in bloei stonden, een prachtig gezicht. Via een zware houten staldeur en de grote schuur met allerlei nostalgische spullen, kwam ik in het hart van het huis, de keuken. Hier keek je uit op de landerijen. Een veelheid aan spullen, je zou het troep kunnen noemen, maar voor mevrouw waren het allemaal waardevolle spullen. De rode kater Arie was buiten, kat Salmon, lag zich op te warmen, languit en prinsheerlijk, voor een oude kachel.

Verwondering

We keken samen naar de olympische spelen, en moedigden Ireen Wust aan. Ze won goud. Fantastisch dacht ik, dat ik hier bij deze mevrouw terecht mag komen. Wat een geluk dat ik hier een kijkje mag nemen, dat zij mij binnenlaat en zich gastvrij opstelt.

Ik beleefde echt een gevoel van samenzijn, van verbintenis en contact. En dat we in een huis zaten waar misschien volgens de ‘normen en waarden’ van de meeste mensen niet wordt voldaan aan netjes en schoon, kon mij helemaal niets schelen. Dit contact en die cohesie dat is wat telde. Mooi om te ervaren dat sport en zorg op deze manier zo verbindend kan zijn.

En dit is precies wat ik zo mooi vindt aan het werken met mensen, dat ik bevoorrecht ben om bij deze mensen een kijkje te nemen in hun leven. Dat mensen mij toevertrouwen en hun hart aan mij durven open te stellen, ook al heeft dit soms heel veel tijd nodig. Ik vind het bewonderenswaardig en prijs mij gelukkig dat ik het werk van een sociaal psychiatrisch verpleegkundige mag doen.