Het verhaal van Sanne (ggz-agoog)

“Psychiatrische problematiek komt voor in alle lagen van de bevolking”. Aan het woord is Sanne , ggz-agoog bij de divisie Jeugd & Gezin van GGZ Noord-Holland-Noord.

“Ik bezoek kinderen thuis voor hun behandeling en soms zie ik dat zij in een omgeving opgroeien die hun nog meer zorgen geeft, zoals geldproblemen. Maar ik ga ook naar gezinnen toe met een academisch geschoolde vader en moeder, waar er van alles mis is in het systeem. Ik kom op veel verschillende plekken en dat maakt mijn werk afwisselend en leuk”.

Na haar HBO-opleiding Pedagogiek werkte Sanne een aantal jaar bij GGZ NHN in Alkmaar, in de jeugdkliniek. Nu combineert ze deze functie met werkzaamheden bij polikliniek Zaanstreek-Waterland. In het begin moest ze wennen aan het ambulante werken, het onderweg zijn naar cliënten thuis of op school. “We werken outreachend”, vertelt Sanne. “Dat houdt in dat we niet alleen mensen op de polikliniek ontvangen, maar ook naar gezinnen toegaan en naar andere instellingen zoals de gemeente, scholen of jeugdteams. Afhankelijk van de casus houd ik me bijvoorbeeld bezig met ouderbegeleiding, psycho-educatie en crisismanagement. Dat maakt mijn werk heel dynamisch.”

Goed in diagnostiek

“We werken op twee locaties in Purmerend en Zaandam, maar we weten elkaar evengoed goed te vinden. We zijn heel goed in diagnostiek en advies. Heel vaak weten we niet precies wat er met een kind of jongeren aan de hand is. Ik doe procesdiagnostiek en daarbij vang ik allerlei signalen op. Soms vallen er dingen op en vraag ik mijn collega om dit verder te gaan onderzoeken. Bijvoorbeeld bij jonge meiden met autisme. Meisjes kunnen dit goed verbloemen en dan komen we er relatief laat achter dat dit speelt. Als we de diagnose kunnen stellen vind ik dat mooi. Je kunt het een naam geven en het is oké. Dit kan je heel veel opleveren: dat je overprikkeld raakt van bijv. geluid, komt omdat het in je hersenen anders loopt. Ik haal er energie uit mijn werk als ik bewustwording kan creëren. Als ik zie dat een jongere inzicht krijgt: “Is dit waarom ik niet kan verdragen dat…” “

Kleine stappen

“Er komen veel cliënten die depressief zijn op de poli, of kinderen die kampen met zelfbeschadiging. We zien veel autisme, waarbij er bij jongeren ook suicidale gedachtes meespelen, of trauma. Kinderen die op jonge leeftijd al traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt door ouders in een vechtscheiding, seksueel misbruik, het opgroeien in onveiligheid, met veel ruzies. Ik heb geleerd het daar te laten waar het hoort en het niet mee naar huis te nemen. Je kunt niet gaan zitten redderen. Het gaat om luisteren, zien, en dat mensen zich gehoord voelen. Je bouwt een vertrouwensband op, zodat je de juiste handvatten kunt aanbieden. Het gaat in kleine stapjes. Ik zeg vaak bij het eerste gesprek: ik ben al heel veel gewend, ik val niet zomaar van mijn stoel. En dan zie ik dat iemand durft te praten.”