Het verhaal van Tjeerd (psychiater en CMIO)

“Het valt mij al mijn hele leven op dat er bij het opzetten van IT-systemen vaak zo weinig inhoudelijke kennis wordt betrokken. Ik hoop dat over een paar jaar de tijd die we achter onze apparaten besteden, zodanig is verminderd, dat we meer tijd hebben voor cliënten.”

Tjeerd van Rees Vellinga is psychiater en werkt daarnaast de helft van de week als Chief Medical Information Officer. Hij slaat als CMIO de brug tussen ‘de werkvloer’ en IT-projecten. Tjeerd vertelt: “Deze baan komt eigenlijk overgewaaid uit de Verenigde Staten. In Nederlandse ziekenhuizen zijn er de laatste jaren steeds meer artsen die dit werk doen, nu ongeveer 100. Voor ggz-instellingen is het een tamelijk nieuwe functie. Er zijn in Nederland slechts vijf organisaties met een soortgelijke functionaris.”

Seintje als er bloed moet worden geprikt

“Ik ben psychiater, en ik had altijd al veel interesse in software en IT. Al tijdens mijn eerste baan zag ik wat er beter kan in de aansluiting tussen behandeling en systeem. Dat schreef ik dan op. Ik zat ook al snel in de IT-commissie van mijn werk. Vaak ging het dan over welke documenten er in het systeem moeten worden gezet. Terwijl ik veel meer geïnteresseerd ben in de visie op IT, met ons werkgebied als uitgangspunt. Ik wil graag dat de systemen voor ons werken, en niet andersom. En als dat ook nog in minder tijd kan, is dat helemaal mooi. Dan kunnen we ook een deel van de wachtlijsten wegwerken.”

“Een voorbeeld: mensen met een bipolaire stoornis die lithium gebruiken, moeten regelmatig hun bloed laten prikken om hun nierfunctie te controleren. In het dossier staat dat deze cliënten een bipolaire stoornis hebben. Dan wil ik dat de behandelaar, en nog liever de cliënt, automatisch een seintje krijgt als het bloed gecontroleerd moet worden. Bijvoorbeeld een mail. Nu ‘doet’ het systeem nog niets met de informatie die erin staat.”

Liever een mens dan een apparaat

“Het valt mij al mijn hele leven op dat er bij het opzetten van IT-systemen vaak zo weinig inhoudelijke kennis wordt betrokken. De afstand tussen IT en behandeling is heel groot. En de meeste behandelaren komen niet uit hun bed voor interactie met ICT-apparaten, maar voor contact met cliënten. Dat is logisch, want behandelaars zijn mensen-mensen. Het past ook in onze visie op herstel: we willen onze cliënten zo goed en zo snel mogelijk helpen. En dat betekent een zo efficiënt mogelijk systeem. Ik denk dat ook de meeste cliënten liever een mens zien dan een apparaat.”