Femke

“Na de bevalling van mijn oudste dochter was er veel onrust in huis. Er liepen mensen in en uit zonder dat ik het wist. Mijn huisarts vertrouwde ik niet meer, omdat hij 's avonds laat pas op kraamvisite kwam en toen meteen de kinderarts belde, omdat hij bang was dat er iets met het hartje van mijn dochter zou zijn. (Later bleek er niets aan de hand met mijn dochter.) Mijn broertje was gestorven aan een hartafwijking toen hij een half jaar oud was. Zo moest ik de nacht in. Ook wilde ik borstvoeding geven. Ik had aangegeven een andere arts te willen.

Ik had een geschiedenis met psychose. Nu leek de onrust me weer in de greep te krijgen. Ik sliep slecht. Helaas kwam toch deze huisarts weer en kon ik al niet meer goed aangeven dat ik dit niet wilde. Ik wilde hem uit huis zetten. Dit interpreteerde hij alsof ik agressief werd en hij belde de politie. Uit angst heb ik mij met mijn dochter opgesloten op mijn slaapkamer. Ik was echter niets met haar of mezelf van plan. Wilde alleen voor niemand meer de deur open doen. Toen heeft de politie uiteindelijk de deur open gebroken en hebben ze mij meteen in de handboeien geslagen en platgespoten.

Dit alles is natuurlijk heel traumatisch geweest. Het heeft mij geholpen toen een vriend van mij het op de NLP (Neurolinguïstisch Programmeren) manier heeft geherkaderd. Ik was heel boos op de politie, maar hij liet mij inzien dat zij vanuit hun standpunt opereren. Zij krijgen door dat het om een psychotische vrouw gaat die alleen is met een kindje. Zij hebben zo gehandeld om het kindje en mij veilig te stellen. En zij opereren pas op het laatst als ze het echt niet meer vertrouwen.

Dit hielp mij wel in te zien dat het los van mij als persoon stond. Het was hun aanname dat ik psychotisch was, waardoor ze zo gehandeld hebben. Mijn eerste reactie was dan boos te worden op mezelf dat ik die deur niet open had gedaan. Ik was echter te angstig hiervoor. Mijn schoonzus zei dat ik uit instinct gehandeld had: met angst jezelf en je kindje veilig stellen. Helaas was dit in dit geval niet veilig genoeg. Gelukkig kon ik er later weer goed voor mijn dochter zijn. Dat was mijn grootste herstel. Ook door steun van mijn man en familie ben ik er toen weer boven op gekomen.”