Sander

“Hoe heb ik mijn rol als delinquent en cliënt nu zelf ervaren en hoe verhoudt zich dat tegenover mijn weg van herstel en mijn ideeën die ik nu als ervaringsdeskundige hierover heb?

Ik ben natuurlijk niet voor niets op een forensische psychiatrische afdeling terechtgekomen. Dat besef ik mij terdege. Toch neemt dat niet weg dat ik waarschijnlijk zeer hard gelachen zou hebben, als men mij een week voorafgaand aan het delict had gezegd dat ik een geweldsdelict zou plegen. Dat ik daarvoor veroordeeld zou worden tot detentie, en TBS met voorwaarden zou krijgen. Ik, een geweldsdelict plegen? Echt niet, onmogelijk!

Oké, ik voelde mij al jaren niet goed en had vaak last van depressieve klachten. Ik was (ben in mindere mate) onzeker, faalangstig en voelde mij als mens onbelangrijk. Daarnaast was ik al in contact gekomen met de ggz en zocht ik ook hulp bij andere instanties. Alcohol en drugs waren inmiddels ook een probleem geworden en op bijna alle leefgebieden liep ik wel vast.

Ondanks de pijn en de leegte die ik voelde en mijn destructieve levensstijl op dat moment, was ik nog wel Sander, die toch wel een redelijk geliefd persoon was bij vrienden en ook binnen de maatschappij. Ik werd over het algemeen gezien als een eerlijk, rustig en aardig persoon. En dit was voor mij ook eigenlijk de enige houvast om mijzelf staande te houden. Het enige stukje waar ik trots op was.

Tot op de dag dat het helemaal misging! Een ernstig geweldsdelict, dat ik pleegde onder invloed van drank en drugs, ramde het enige stukje geloof, hoop en vertrouwen dat ik in mijzelf had, volledig onderuit. Het idee dat ik het met mijn medemens goed voor had, was als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat overbleef was niets.

Nu was ik niets en niemand meer. Een slecht persoon, mocht ik eigenlijk wel verder met mijn leven?
Voor iemand die zich moeizaam door het leven worstelde, maar toch zo goed en kwaad als het ging mee probeerde te doen, zijn vrijheid en eigen autonomie had, kwam dit abrupt tot een einde. Van de ene op de andere dag werd ik weggerukt uit de samenleving en werden mijn vrijheden beperkt tot 12 m2 achter een dikke stalen gesloten deur. En werden verschillende voorwaarden en restricties aan mij opgelegd.

Hoezeer ik zelf ook het idee had dat ik dit verdiende, was het evengoed een verschrikkelijke, moeilijke en verwarrende periode. Een periode, die zover van de werkelijkheid af leek te staan en nog wel verder van een herstellend bestaan. In herstel geloofde ik op dat moment echt niet. Dat bestond simpelweg niet. Het zou een gevecht worden om mij hier doorheen te worstelen.
Ook de periodes in de rechtszaal zijn momenten die ik bijna niet in woorden kan vatten. Daar zat ik in het beklaagdenbankje, tegenover mensen die wel ‘normaal’ waren. Waar ik voorheen altijd bezig was goed over te komen bij mensen en hoe deze over mij dachten, realiseerde ik mij dat de kans bestond, dat deze mensen van mij walgden. Ik was een slecht mens….
Ik wist niet hoe ik mij moest gedragen, hoe ik moest kijken, wat te zeggen. En lachen durfde ik al helemaal niet meer.

De Officier van Justitie hield een betoog, waarin ik het gevoel had dat deze geen spaan van mij heel liet. De inhoud kwam op mij heel negatief over en het was heel erg raar om mensen zo over mijn leven te horen praten. Het idee dat ik, naast dit verschrikkelijke delict, ook nog een ander normaal leven heb geleid, leek volledig te worden gewist. Ik bestond niet meer!
Ik had het gevoel een slecht mens te zijn, een gevaar voor de samenleving. Ik zat vastgenageld door pijn, schaamte, angst en verdriet en durfde mij niet meer te verroeren. Hoe kwam ik, vanuit deze krampachtige houding, in godsnaam weer in beweging om te gaan herstellen?

De start naar mijn herstel is hier wel op de forensische psychiatrische afdeling begonnen en is gaandeweg uitgegroeid. Zonder behandeling had ik hier nu niet gestaan. Wel ben ik in de overtuiging dat veel van mijn herstelwerk heeft plaatsgevonden buiten de kliniek. Werk, wonen, relatie, vrije tijd, sociale rollen: ik betrad opnieuw tal van leefgebieden. Dit bracht een aantal mooie dingen met zich mee, maar ook oude bestaande patronen lagen op de loer. Spanning, onzekerheid en depressie kwamen weer om de hoek kijken. Ondanks mijn betere zelfinzicht had ik nog geen idee hoe ik hiermee moest omgaan. Maar juist om toch hierin de grenzen weer opnieuw te verkennen, door te oefenen, te vallen en vervolgens weer op te staan, heb ik kunnen groeien. En tot op de dag van vandaag is dat heel belangrijk binnen mijn herstel".